कविता -जब हुन्छ सुनसान 

भन्छन मसानघाट सुनसान हुन्छ 

तर म देखि रहेछु 

त्यहाँ आवत जावत भै रहेका छन 

रुदै आउछन मुर्दा भइसकेको कोशोक मनाउछन 

एउटा जीवन  को दुख बिसाई दिन्छन 

फर्कन्छन 

फेरी अर्को मुर्दा ल्याउछन 

खरानी बनाउछन् जान्छन 

अलि पर पुगे पछी 

यस्तै हो जीवन को नियति भन्दै 

मिठो मिठो खान्छन 

हासो गर्छन 

शोकमा डुबेको लाइ सम्झाउन खोज्छन 

तर तर म यहाँ 

एक्लै जिउदै जली रहेछु 

मैले दुख बिसाउन सकेको छैन 

किन कि म अझै घर मै छु 

धेरै मलामी हसाउनु छ मैले अझै 

हो म जली रहेछु 

टुक्रा टुक्रा भएर बिच्छेद भएको छु आफै 

हो झर्दा मेरो आशु पुछ्ने यहाँ कोइ छैन 

उदास उदास पिई रहेछु पीडा बुझ्ने कोइ छैन 

एक्लै बस्दा 

चिहान सरह हुदो रहेछ जीवन 

आफ्नो भन्ने कोइ वरिपरि  नहुदा 

-- 
Shekhar Dhungel (शेखर ढुंगेल)

http://katunjedhungel.blogspot.com/