ओहो अनायस उस्लाई गुन्द्रुक ढिडो अनी लप्सीको अचार् याद आउँछ साच्चिक्कै मुखनै रसाउँछ उस्को । चिठ्ही लेख्न सुरु गर्नुअघि एकछिन तकियामा राखी कलमलाई मुखमा हल्का च्यापी मुग्लाने सोच मग्न हुन्छ । के लेखौं  के न लेखौं  ? सुखको काल्पनिक कथा लेखौ कि दु:खको यथार्थता । एकछिन फेरी कोल्टे फेर्दछ र ऊठि टेबुलमा हात राखी आज दिल खोलेर मनको कुरा भोगेको कुरा सबै लेखी दिन्छु आखिर परिवारले पनि थाहा पाउन कि मुग्लान सजिलो रैनछ पैसा सजिलोसित कमाइदो रैनछ भनेर ।

लेख्न सुरु गर्दछ, हे चाउरी परेकी बुढी आमा ! बिदेशबाट खाउ लाउ सोख गर भनेर त्यत्रो पैसा खन्या दिदा पनि तिमी किन झन झन सुक्दै छ्यौ ? मेरो चिन्ता नगर तिमी बर्गरसित आलुतामाको याद मिसाइ  खाँदाको स्वादै अर्कै हुन्छ के थाहा तिमीलाई ? ढाड सेकिने गरी बोराका बोरा प्याज काट्नै परे पनि खट खट हरियो डलर गन्दाको मज्जा अर्कै छ त्यो बुझ्दिनौ तिमी ! त्यता बस्या भे कस्को अहार भै सकिन्थ्यो होला कमसे कम यहाँ ज्यान त बच्या छ । अँ तिमी पल्ला घरे काइला बाको छोरा को कुरा गर्दै थियौ नि उ त लाग्यो माथितिर यतैबाट खबर त पाइ सक्यौ नै ? पातलि रुदै बिलौना गर्दै होलिन् होइन ? ठुलै सपना थियो उ बिचराको पहिले साहुबाट धितो राखेको भिर पाटो बारी चुक्ता गर्ने , जस्ताको छानो भएको दुई तले घर बनाउने , छोरा छोरीलाई शहरको राम्रो स्कुलमा पढ्न पठाउने खादा पनि परिवार बच्चाकै कुरा गर्दथ्यो सुत्दा पनि तिनीहरुकै सपना देख्दथ्यो । अर्को साल त पक्कै फर्कने है भनी मलाई बेला बेलामा सोधी रहन्थो कठै बिचराले अर्को साल देख्न नै पाएन ।

त्यसैले यो पटक रामो राम पहिले जस्तो ढाटेको होइन दसैं मा आउछु । बरु ल भन तिमीलाई के कोसेली लेराइ दिउ ? मामाको छोरा कर्णेको खबर नि पाएकी हौली नि उस्ले त यही कि गाई खाने कि छोरी बिहे गर्योो नि धर्म पनि परिवर्तन गर्योी उस्ले अब बाउ आमाको काज कृया पनि नगर्ने भो ! के जानु नेपाल के छर त्यहा भन्दछ । सधैंको मारकाट, लूट, बन्द र हडताल त्यस्तो पनि देश हो ? पो भन्दछ त उ आज भोली । बिहे गरेपछी त सुको बचाउन न सकेको गुनासो पनि गर्दै थियो अस्ती, स्वास्निको फर्माइस पुरा गर्न नसके छोडि देली भन्ने डर रे उस्ले छोडि दिए उ यहाँ बस्न पनि पाउदैन यहाँको नियमले त्यसैले उसलाई हामी भन्दा स्वास्निको चिन्ता छ ।

कस्तो-कस्तो हुन्छ बिदेशमा सुन बुढी आमै ! बिर्खे बाका छोरीको कुरा पनि सुन अरुलाई मैले भनेको न भन्नु नि ? खै के कुरा मिलेन छ आफ्नो बुढासित बच्चा सच्चा जिम्मा देर उनी त लागि छन हाम्रै छिमेकी देशको भैयासित । अब त संपर्क नै छैन उनीसित पोहोरसम्म भाइटीका लगाइ दिएकी थिन । अ कती अर्काको कुरा गर्नु आफ्नै कथा पोख्दछु तिमीलाई, मलाई थाहा छ तिमी पर्खि रहन्छ्यौ हरेक दिन पिढीमा आमा भन्दै कहिले आइपुग्ला छोरा भन्दै , कहिले काही त टप्किन्छ होला आसू होइन ? मेरो सम्झना गर्दै । गाली पनि गर्दी हौली नि मोरो निस्ठुरीले बिर्स्यो मलाई भन्दै ? कुरो त्यसो होइन , म कसरी बिर्सन सक्छु तिमीलाई कठै ? ल तिमी नै भन त बिर्खेको छोराले मुग्लानबाट हेर कत्ती पैसा कमाएर लेरायो त सुती मात्र राख्दछ्स मोरा भनेकी होइनौ ? यहाँ आबारा भएर बराल्लेर बस्नु भन्दा त बिदेसै गए पनि हुन्थ्यो केही त सिक्दथ्यो कि ? अरुका छोरा पनि गएका छन नि म सहेर बसौला जा मोरा केही गर भनेकी होइनौ तिमीले ? मलाई पढाउन धितो राखेको पाखाबारी कसरी छुटाउने त्यो पनि त चिन्ता थियो नि ? अब त्यहाँ  बसेर आफ्नो योग्यताले स्थान न पाउने भएपछी मुग्लानिनुको बिकल्प खोइ ? नेपाल सरकारले सोच्ने फुर्सद पाएको देखिन्न बरु आफ्ना मान्छे लगाएर हुन्छ कि आँफै लागेर हून्छ नेपाली युबालाई खसी बोका झै यो देशमा र उ देशमा बेच्न मा नै खुशी छ अझै नेपाल सरकार यस्तो सरकारदेखे कि सुनेकी छ्यौ कतै ?परिस्थितीले म जस्ता हज्जारौ, लाखौं धकेलिएका छन बिदेश मा रहर त कसैको देख्दिन कोइ ज्यान जोगाउन कोइ व्यबहार मिलाउन कोइ बित्रिष्णा मेटाउन वाध्य भै बसेका छन ।

कति स्वादिलो हुन्थ्यो तिमीले पकाएको मिठो पिठो , कतिआनन्द आऊदथ्यो आगन चौतारी , मेला पर्ब गर्दा ? सम्झी ल्याउदा मन धुजा धुजा हून्छ । हो एउटा सत्य हो मेरो वर्तमान बन्धकीमा परेको छ भविष्यमा सुख पाउने रहरमा खोट मेरै होला म किन देशमा बिक्न सकिन जो बिकेर दिन दुई गुना रात चार गुनाको फट्को मार्दै कमाउने धन्दा गर्दैछन । तर के गर्नु आफ्नो सिफारिस गरिदिने कोइ थिएन ? मलाई थाहा छ तिमी अस्ताउन लागेकी जुन हौ मेरो मुख हेरेरै मर्ने तिम्रो धोको बाहेक तिम्रो अरु इच्छा आकांक्षा मरी सकेका छन । तिमी गल्दै गएकी छौ यो सन्जोग जुर्दछ कि जुर्दैन खै ? रात दिनको काम कामले म पनि शिथिल भै सकेको छु । एकमन त लाग्दछ अहिल्यै उडिहालु रुखो सुखो जे मिल्दछ खाइ शान्त सित बसू तर साहुको कर कर चुक्ता भा खोइ ? त्यहाँ आएर हत मुख जोर्ने उपाय पनि छैन नि त के गर्नु ?यो न आउने बहाना होइन मेरो यथाथर्ता हो । चाडपर्ब आउँछ  शरीर यहाँ छ मन त्यहाँ हून्छ । साझ बिहान तिम्रै चिन्ताले सताउँछ । तिमी सम्पन भएकी भए किन पठाउथ्यौ र मुग्लान हामीलाई होइन ? सम्हाल आँफैलाई मेरो चिन्ता नगर एक दिन पक्कै आउँछु म तिमीलाई भेट्न झुठो म बोल्दिन ।