Pages

Thursday, February 2, 2023

प्रवासिएका नेपाली
---------------------------
"प्रेम आचार्य "हरु बन्न नसकेका कायर हरु हुन्
हिंसात्मक बिद्रोह बाट बच्न भागेका कायर हरु हुन्
राज्य आतंक थेग्न नसकेका कायर हरु हुन्
नेताको ढोकामा दास  झैँ उभ्भिन हिम्मत न भएका कायर हरु हुन्
भ्रष्टाचार अनियमितताले घांटी थिच्दा लड्न नसकेर उम्केका कायर हरु हुन्
आफु र परिवारको जिउने रहर मार्न नसकेका कायर हरु हुन्
राज्यको माया नपाएर विरक्तिएका कायर हरु हुन्
बहादुर हरु औलो न ठड्याउ तिनी कायर हरु लाइ
माटो बिर्सेका छैनन्  भाषा भुलेका  छैनन् अझै ति कायर हरुले
मातृभूमिमा आपद पर्दा अगिल्लो मोर्चामा नै छन् कायर हरु
कायर हुनुको पिडा देश हाक्ने बहादुर हरु लाइ के थाहा ?
कर्मभूमि भन्छ त् दोस्रो दर्जा  जन्मभूमि भन्छ त् नफर्की उतै जा  
"प्रेम आचार्य "बन्न नसकेर प्रवासिएका कायर हरु

 

Tuesday, January 5, 2021

 मधुर मिलनका 

मिठो सम्झनाका तरंग हरुमा 

मन्द सुस्केरा हाल्दै 

नस नस मा प्रफुष्टित 

प्रेमका अंकुर हरुमा 

स्खलित प्रेमको अनुभूति गर्दै 

जीवनको भानिभुत स्वर्गादी चरमोसुख 

मनमा सजिएको ति पल हरु 

एकान्तमा चित्रित हुन्छन 

चलचित्रको पर्दा झै 

अनि तन झंसग हुन्छ 

पसिना पसिनामा बग्छ 

ति प्रणयका श्रीन्खला हरुको 

अन्त भएको धेरै भयो 

पाखण्डी चरित्रका 

पर्दा भित्रका भग्नावेस

रहस्यमय हुन् पुग्छन

कतै आँशु त् कतै याचनाका 

पन्ना भित्र गुम्सिएको 

झुठो प्रेमको कलापूर्ण नाटक 

पर्दा अगाडी पछाडी बसेर 

वितरित कपटपूर्ण प्रेम 

रस चुस्ने छोक्रा फ्याक्ने 

सबैको हुने कसैको नहुने 

प्रेमको त्रास बिहिन बिस्वास 

उफ्फ़ उफ्फ़ 

सुर्य लाई हत्केलाले छेकेर 

गोप्यताको कथा सुनाउने 

विश्वास को आत्महत्या 

झुठो पाखण्डी प्रेम  


Thursday, October 8, 2020

 म र राजनीति 

म मानबियता भन्छु उ पद र पैसा भन्छ
म सस्कार भन्छु  उ भ्रष्टाचार गर्छ
म इमान्दारिता भन्छु उ अनियमितता भन्छ
म सदाचार भन्छु उ आडम्बर पाल्छ
म नम्रता भन्छु उ अहंकार बोक्छ
 म त्याग भन्छु उ आर्जान मात्र सोच्छ
म धार्मिकता भन्छु उ हिँसा रोज्छ
म सेवा भन्छु उ लालच रोप्छ
म निष्ठा भन्छु उ फाइदा मात्र हेर्छ
म पहिले देश  र नागरिक भन्छु उ परिवार र आफन्त भन्छ
म आत्माको आज्ञा भन्छु उ दिमागको खेल भन्छ  
म राज्यकोषमा अर्थ थप्छु उ रित्याउने  गर्छ
त्यसैले
म र राजनीति  नदीका दुइ किनारा भयौ
सहयात्रा कहिले भएन
म वारि वारि उ पारि पारि
म उसलाई हेर्छु उ मलाइ हेर्छ

आज
म गुमनाम  उ चर्चामा  
म सडकमा उ महलमा
म भय रहित जीवन बाँची रहेछु उ सुरक्षा घेरामा
म शान्त छु उ तनाव र त्रासमा
म र राजनीति ,,,,,,,,,,,,,,,,,

--
Shekhar Dhungel (शेखर ढुंगेल)
सृष्टि कर्ता 

 कबिता -नियति निरन्तरताको 

उकुस मुकुस छ जिन्दगि 

कैयौ दोबाटोमा रुमलीएर

कतै छल्लिदै कतै झुक्कीदै 

एक्लै एक्लै 

हज्जार जंघार तर्दै 

अदृश्य खाडल हरुमा खस्दै भर्दै 

निरन्तरित छ एक्लै  एक्लै आह भर्दै 

प्रत्यक बिहानीको सुभारम्भ संगै 

जिउदो हुनुको अनुभूति बोकेर 

फेरी फेरी 

कैयौ रात  आँसुमा डुबुल्की मार्दै 

फेरी  अर्को बिहान बाच्ने रहरमा हाँसो पोत्दै 

दुखको बैशाखी टेकेर सुखको चौतारो खोज्दै 

हो मृग तृष्णा मेटिए झै लाग्छ कहिले कुनै पल 

उफ्फ़ झुक्किने नियतिको अर्को पाटो पो !

आट्टहास हाँसोको भुमरी भित्र 

पटाक्ष परिदृश्य समेट्दै 

एक्लै   हो एक्लै शहरहरुको भिडमा 

बिना पहिचानको एउटा मुर्दा शरीर 

अझै प्रेरित छ फेरी नया बिहानी भेट्ने 

नया क्षितिज रोज्ने 

भलै बोझ  माथि बोझ थपिदै रहोस 

चाहे कदम कदम मा तगारो तेर्सि रहोस 

पिडा बोक्ने कन्टेनर हु म जिन्दगि 

मज्जाले  बित्छ एउटा दिन बिष पिउदा पिउदै  

पिडा भिक्षा  दिने हरुको भिडमा मस्त हाँसेर 

फेरी 

नया किरण लाइ चुम्ने 

भोक अनि लालसा बोकेर 

हो जिन्दगीको यात्रा निरन्तरित छ् 

दुखको बैशाखीमा सुखको चौतारी खोज्दै 

एक मुठ्ठी सुस्केरा उन्मुक्त हाँसोमा निदाउन 

नियति निरन्तरित यात्रा जिन्दगीको 


 कबिता -धेत्त जमाना के आयो ?

धेत्ता जमाना के भयो तलाई 

नांगै हिड्न रमाउन थालिस ?

के छ यार यो लंगुटीमा !होइन त् 

म च्यापेर कुदया कुदयई छु 

तर हातमा लाग्यो सुन्य ,,,,

नालायक असफल कमजोर 

जो कुदयो नांगै हिम्मत गर्यो 

उ त् सफलताको शिखरमा 

कति वाह वाह कति प्रिय त्यो नाङ्गोपन 

सामाजिक नैतिकताको त्यो सानो झुम्रो 

असहायको फांसीको गाँठो जस्तो

 धेत्त जमाना कस्तो नाङ्गो हिड्नु पर्ने 

अनि चर्चित उही सफल उही 

शिखर चुम्ने उही 

लाक्षी  लंगुटी भिर्ने त्यो 

हेर उसको असफलता हेर उ दबेको 

हेर उ  देश छोडेर भागेको 

कहिले आउला लंगौती बचाउ बिद्रोह ?

अनि 

नाङ्गा बादशाह को साम्राज्यमा  

लंगौती उत्पादन होला 

अनि देश लंगौती उत्पादनमा 

आत्मनिर्भर होला 

अनि 

नाङ्गा मुक्त बन्ला 

धेत्त जमाना के यस्तो आयो 

नाङ्गा हरुले  वाहि वाहि तालि पायो ,,,,,, 


Wednesday, September 23, 2020

 म जहिले   रेष्टुरामा खान्छु सके सबै सिध्याउने गर्छु नसके घरमा लेराएर खान्छु ,प्लेटमा पनि फोहोर   देखिने गरि छोड्दिन र हाते कागजले टेबुल पनि सफा गरि दिन्छु ,

घरमा चाहिने भन्दा केहि कम मात्र खाने कोसिस गर्छु र खाइ सके पछी प्लेट र कचौरा पखालेर पिउने गर्छु अनि मात्र  आफुले खाएको आफै माझ्ने गर्छु एक सिता अन्न फ्याक्नु पाप गरे जस्तो लाग्छ ,यो मेरो सृष्टिकर्ता प्रतिको सम्मान र आभार हो ,कहिले सोच्नु भएको छ ?एक गेडा लाई एक बाला  एक झुप्पा एक घोगा र एक मुठा  साग बन्न कति समय कति मेहनत र कति खर्च भएको हुन्छ र तपाइले कति व्यहोर्नु भएको छ ?

जापानिजको हरुको भने थप अर्को सकारात्मक धारणा पनि रहेछ त्यो के भने रेष्टुरामा खाना पटक्कै  न मिठो भए वा लागे पनि न फ्याक्ने  खान मन न लागे वा नमिठो भएर बाँकी रहे घर लिएर जाने कारण "टेबुलमा  छोड्दा अर्को ग्राहक ले त्यो खाना न मिठो रहेको सोच्न सक्छ र अर्डर नगर्न सक्छ र रेष्टुरा लाइ हानि हुन् सक्छ,,,"


Tuesday, September 22, 2020

 मेरो एउटा साथी ,,,,,

जस्तो अबस्थामा पनि साथ् न छोड्ने
जीवनको अभिन्न साथि
त्यसैले सबै छोडी उसलाई नै रोज्छु
हमेसा उसैलाई खोज्छु
उसलाई नै साथमा लिएर हिड्छु
संगै सुत्छु संगै उठ्छु
साँझ बिहान अँगालो मार्छु
हासी हासी माया गर्छु
सुनिन मैले उसको कुनै गुनासो
हेहेहे ,,,,,,,,,, हे हे ,,,,हे हे ,,हे हे
मेरो उसमाथिको अगाध माया देखेर
कहिले काँही सुख लाइ इर्श्या हुँदो रहेछ
म पनि आउछु तिमि संग रे ,,,
म सधै निषेध गरि रहन्छु
मलाई थाहा छ खुसि चन्चले छ
स्थायी साथ त्यसले दिने छैन
बिहान आए साँझ नपर्दै भाग्न सक्छ
केहि पल र दिनको पाहुना मात्र हो
आज यहाँ त् भोलि कंहा कंहा पुग्न सक्छ
खुसि धेरै कंहा टिकेको छ र ?
चट्याङ्ग जस्तो कर्कलाको पानि जस्तो
त्यसैले मैले विश्वास गर्न सक्दिन
मेरो अन्तिम पल सम्म साथ् दिने
प्रण गरेको मेरो अती प्यारो साथि
रुँदा आँसु बनेर बगी दिने
पसिनामा मसक्क हांसी दिने
घामको रापमा प्रेरणा दिने
भोको पर्दा सुमसुम्याई दिने
थकाइमा साथ् दिने सपनामा सान्त्वना दिने
मेरो प्यारो मेरो आजीवन साथि
न छूटोस साथ् तिम्रो र मेरो है
मेरो साथी दुख, तिमि मेरो असल साथी ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,