कविता -न पोख् बह अर्को सङ्ग ! लाग्छ होला कस्लाई पोखु खै मनको बह कोइ होलान र कठै भन्ने कतै यहाँ ? आफ्नो भन्ने कोइ हुन्थे त न पोखीकनै बह बुझी हाल्थे सान्त्वनाको हात बढाई सक्थे उसलाई भन्यो खिस्स गर्छ आफनै पीडाको भकारी खोलि दिन्छ अर्को लाइ भन्यो व्यङ्ग गर्छ ज्ञान र सल्लाह दिन्छ पीडा माथि पीडा थपिन्छ कस्तो रहेछ यो दुखि जिन्दगि कति दिन दबाउ मन को व्यथा आडम्बरी हासो देखाएर हिड्छु बिल्कुल एक्लो भयो जीवन मर्दै गयो अब त बाच्ने रहर दिन दिन मरेर बाच्नु भन्दा मर्नु जाति भन्छन खै रहर गर्ने लाइ थुती लान्छ आफु लाइ त सम्झेंन् त्यसले आफु लाइ जिउदै जलाई कति दिन अरु लाइ न्यानो बाट्नु पल पल सेकिएर आशुको रापमा यो जिन्दगि अब कति दिन धान्नु आफ्ना ले कुरो न् बुझे पछी गार्हो हुदो रैछ जीवन काट्न खै कायर भयो यो मन पनि सकिन अंगाल्न मृत्यु लाइ कस्लाई पोखु खै बह मन को आफ्ना ले कुरो न् बुझे पछी पराइ लाइ पोखेर त् अनर्थ हुन्छ नपोख पिडा अर्को सङ्ग पर्ख उज्यालो बिहान कालो बादल फाट्न देउ हाँसेर हेरी राख तमासा दुनियाको आफ्नै संसार बनाउ त्यहि राज गर मनको मालिक बनेर