किन सानो ठुलो को कुण्ठा अहंकार र आडम्बर ? सबैले खाने अन्न उम्रने धरा एकै हो सबैले उज्यालो लिने सुर्य एकै हो सबैले लिने स्वास प्रस्वासको हावा एकै हो सबैले पिउने पानीको स्रोत एकै धर्ति हो सबैको लागि बिहानी एकै पटक रात एकै पटक हो सबैको लागि चन्द्रमा एकै हो आकास एकै हो सबैको रगतको रङ्ग एकै हो शरीर एकै हो सबैको जन्म एक पटक मात्र र मृत्यु निश्चित हो सबैको आफन्त र नाताको सम्बन्ध घाट सम्म मात्र हो जोडे जति होइन खर्चेको सम्पति मात्र तिम्रो हो मृत्यु पछि पनि तिमि लाइ नाङ्गै बनाउने आफ्नैले हो बुद्धले जन्म लिएको यो नेपाल धर्तिमा कति धेरै कुण्ठा कति अहंकार र आडम्बर किन हो ? इगोइज्मले व्यक्ति र समाजमा असहिष्णुता बढाउने हो मैले अर्कोको अस्तित्व अस्विकार गर्दा मेरो पनि अस्वीकृत हुने हो किन कुण्ठा अहंकार र आडम्बर ?

आहा जिन्दगि क्या मज्जा बिर्सदा क्या मज्जा म को हु अरु को हुन् नाता कुटुम्ब बिहिन एक्लो बनि बिर्सी देउ क्षणभर सारा संसार आहा जिन्दगि क्या मज्जा को आफ्नो को पराइ को धनि को गरिब को सानो को ठुलो आडम्बर र कुण्ठा फ्याकी सम्पति र शक्तिको आशक्ति त्यागि बिर्सी देउ आफु लाइ नै क्षणभर आहा जिन्दगि क्या मज्जा कहाँ थियौ कहाँ पुग्ने हो र ? कति कमायौ कति गुमायौ छोडी नाफा नोक्सानको हिसाब बिर्सी देउ क्षणभर आहा जिन्दगि क्या मज्जा न देउ दोष नगर गुनासो न दाज आफु लाइ अरु संग वास्ता नगर कसले के भन्छ यो संसार बिर्सेर सुन्यतामा हराई बाँचेर हेर त् क्षणभर आहा जिन्दगि क्या मज्जा

गिज्याउने आँशु ! गिज्याए जस्तो लाग्छ कहिले काँही टपकिएर आँशुले पनि कारण म संधै मेरै लागि रोए आफुले आफै लाइ माया गरेर रोए आफै लाइ दुखि बनाएर रोए आफ्नै पिडा उनेर रोए त् के गरे ? जब मेरो आँशुमा अर्को अर्को आँशु झर्दैन म कैले रोए अरुको दुखमा ? म कैले रोए अर्कोको खुसीको लागि ? मकैले रोए र अर्कोको पिडामा ? बरु मेरो आँशुले कसैको स्वतन्त्रता हरेको छ कतै मेरो आँशुले कसैको बाटो छेकेको छ कतै मेरो आँशुले कसैको पर्खाल बनेको छ त्यसैले होला मेरो कहिले काँही तप्किने आँशुले मलाई नै ब्यङ्ग गरे जस्तो लाग्छ धेत्त आफ्नै माया ले कोइ आँशु झर्छ कहिले अर्कोको पिडामा रोएर हेर त् अनि त्यो आँशुको मुल्य हुन्छ झार्यौ त् झार्यौ आफ्नै आँशु आफ्नै लागि त्यसको मुल्य तिमीले बाहेक अरुले कसले तिर्छ ? तसर्थ बेअर्थमा नझार आँशु बित्थामा गिज्याउने छन् हुन्छ अनर्थ --

शुभ प्रभात..... म छु र पो .संसार छ ! म छु र पो मेरा छन् मित्र छन् शत्रु छन् संसारमा म छु र पो गुनासो छ दिन र रातको नियतिसँगै लेखा जोखाको तराजुमा सुखी हाँस्नेहरूसित उन्माद बाँडिरहेछन दुखी रुनेहरू सित बिस्मात पोखिरहेछन जिन्दगी, घाम छायाको कुरा गर्छन दुख र सुखको आँशु झार्छन कथाहरू साझ बिहान बदलिरहन्छन बहाना हरु पानी र आगो झैँ मुर्त अमुर्त घेराभित्र गन्तब्यहरू निरन्तरित छन् कोही दोबाटोमा, कोही गोरेटोमा गुनासाका झिटी गुन्टा फुकाउँछन् आरोप प्रत्यारोप गर्छन पछ्याउदै क्षितिजका छायाहरू रहरका ठुला ठुला भारी बोक्छन सुस्ताएर चौतारीमा बाँकी बाटो हेर्छन घामको झुल्कोसँगै अस्तित्व मेटी जाने शीतको थोपा जस्तै हो जीवन भन्छन हाँस्दा हाँस्दै ओइलाई जाने फूलहरू काँडासित भँवराको गुनासो पोख्छन फेरी निरन्तरित नयाँ बिहानीसँगै नयाँ गन्तब्य, उही नियमितता नियतिको छायालाई पछ्याउदै गुनासोको भारी बिसाउन तछाडमछाड एउटा सिंगो संसार छ अगाडि बादल झैँ बदलिने नियति हरु सित सम्झौतामा रमाउनु छ फुल रस्वादंन को आकांक्षामा काँडा सित मितेरी लगाउनु पनि छ म छु, संसार छ र पो गुनासा छन्, बहाना छन् आफ्ना भन्छन पराइ भन्छन हरेक दिन कोइ भेटछन् कोइ छुटिन्छन अनिश्चित यात्रा लम्ब्याउन अनेक पात्र हरु कदम कदममा आउछन गुनासो गर्छन आक्रोश पोख्छन माया पोख्छन जिउने बहाना जीवन्त राख्छन नत्र त ... !